Chamiec Antoni (1840–1908), polityk i ekonomista, ur. 11 XI w majątku rodzinnym Andruha na Wołyniu. Pochodził z małopolskiej rodziny ziemiańskiej, używającej przydomka Jaksa. Szkoły ukończył w Równem i Kijowie, w r. 1857 zapisał się na wydział mat.-fizyczny Uniw. Kijowskiego. W tajnym Związku Trojnickim, który objął niebawem całą młodzież patriotyczną, brał udział podobno pod pseudonimem Agroskiego. Należał do młodszego pokolenia tzw. chłopomanów, którzy szli w lud, aby pozyskać go dla sprawy wolności. Gdy latem 1862 przyjaciel jego S. Bobrowski przekształcił spisek na organizację zależną od Warszawy, C. został komisarzem pełnomocnym z ramienia Wydziału Rusi. W grudniu t. r. towarzyszył E. Różyckiemu do Warszawy na narady z Kom. Centralnym; dowodził, że Kraj Zabrany nie jest jeszcze gotów do wybuchu. Mało co wiemy o jego udziale w powstaniu. Jako komisarz Rządu Narodowego wydawał w Żytomierzu od lipca do listopada 1863 pismo urzędowe Wydziału Rusi, »Walkę«. Wkraczanie drobnych oddziałów z Galicji uważał za zgubne dla kraju, domagał się od Różyckiego wyprawy w większym stylu. W końcu roku wydostał się z Rosji drogą na Petersburg i osiadł w Galicji, gdzie bliscy krewni wyrobili mu obywatelstwo. Od tej chwili zerwał z konspiracją i oddał się całkowicie pracy »organicznej«. W r. 1867 odbył bezpłatną aplikanturę w Wydziale Krajowym, po czym zdał egzamin rządowy na koncepistę-praktykanta w Namiestnictwie lwowskim. Już w r. 1868 zabrał go do Wiednia Alfred Potocki, mianowany pierwszym austriackim ministrem rolnictwa. W tym urzędzie spędził Ch. lat 11, dochodząc do rangi sekretarza ministerialnego. Obdarzony w r. 1869 tytułem c. k. szambelana. W r. 1879 poprosił o przeniesienie do kraju, został kierownikiem starostwa w Zaleszczykach i dał się obrać zaraz z tegoż okręgu (gmin wiejskich) do Rady Państwa. Przydzielony był potem do Min. dla Galicji w Wiedniu. W r. 1883 opuścił służbę rządową z rangą radcy namiestnictwa. W Radzie Państwa zasiadał do 1891 i odznaczył się jako referent szeregu ustaw przemysłowo-skarbowych. W r. 1883 obrany do Sejmu Krajowego z kurii gmin wiejskich w Zaleszczykach, piastował ten mandat do 1901 r. Pracował stale w komisjach: administracyjnej, podatkowej i górniczej, zajmując się żywo sprawami swego okręgu, zwł. przemysłem naftowym. W r. 1886 wystąpił z wnioskiem nagłym o wezwanie rządu do zwyżki ceł wwozowych na ropę naftową; spekulanci węgierscy bowiem sprowadzali z Baku pod nazwą surowca zabarwiony dystylat, rujnując w ten sposób przemysł naftowy w Galicji. Ch. w porozumieniu ze Szczepanowskim bronił tej sprawy w Sejmie i Radzie Państwa, i odniósł częściowy sukces. W r. 1890 został obrany do Wydziału Krajowego, kierował zrazu działem oświaty, potem kolejowo-drogowym, od 1892 był zastępcą marszałków: Sanguszki i Badeniego. Pracował poza tym w Radzie Szkolnej (1891–6), zasiadał w Radach nadzorczych szeregu banków i tow. kolejowych, przez lat 12 był wiceprezesem T-wa Weteranów 1863 r. Nie stracił też kontaktu z przyjaciółmi z Ukrainy; około 1890 parokrotnie, we Lwowie i Wiedniu, interweniował w sprawie ulg dla Rusinów. Umarł we Lwowie 7 III 1908.
W. Enc. Il.; Uruski; Sł. Geograf., Dopełnienia, Andruha. – Nekrolog, »Gazeta Lwowska« z 8 III 1908; Gąsiorowski, Bibliogr. druków dot. powst. styczniowego, W. 1923; Bobrowski T., Pamiętniki, Lw. 1900, II 237, 448; Gawroński F., Rok 1863 na Rusi, Lw. 1902–3; Barwiński A., Zasnowannie katedry ist. Ukrainy w lw. Uniwersiteti, Zap. Szewczenki, Lw. 1925, t. 141–3; Schematyzmy Królestwa Galicji i Lodomerii 1879–90; Sprawozdania stenogr. Sejmu Krajowego 1883–95; Kolmer G., Parlament und Verfassung in Osterreich, Wiedeń 1905–7, III–IV. – Arch. Państw., Lw., Akta prezydialne 1867–9, 1878, 1883. Korespondencja w posiadaniu B. Barwińskiego, Lw.
Stefan Kieniewicz